چرا نمی توانیم با هم کار کنیم رضا بژکول رونه نگار

چرا نمی توانیم با هم کار کنیم ؟

رضا بژکول      پژوهشگر اجتماعی 

سالهاست که تلاش می کنیم تا به توسعه برسیم ،اما نمی توانیم آن را در خود و محیط اجتماعی خود حل کنیم . 150 سال است که ما همچنان دور خود می چرخیم و در حسرت توسعه مانده ایم .

در این  امر تنها بیگانگان نیستند که مانعی در رسیدن به فرایندهای دور توسعه از گذشته دور بودند، بلکه بخش اعظم این عقب ماندگی ها خود ما هستیم . اگر ریشه مشکلات قبل از انقلاب را به دیگران نسبت دهیم ،مشکلات بعد از انقلاب را چگونه باید علت یابی کنیم ؟ این که نمی توانیم سیستمی بنا کنیم و مشکلات ما همچنان پابرجاست ،علت یابی را چگونه باید طراحی کیم ؟ 

ایا مساله در افکار و گرایش ها و تفکرهای ماست یا اینکه ما ایرانی ها نمی توانیم با هم کار کنیم ،هماهنگ باشیم ،یکدیگر را قبول کنیم ،به هم احترام بگذاریم ،تفاوت های یکدیگر را بپذیریم ،وظایف و سهم کاری خودمان را ایفا کنیم ،یکدیگر را تضعیف نکنیم ،از هم حمایت کنیم ،به بهتر از خودمان افتخار کنیم،نه آن که او را تخریب کنیم ،به هم گوش نمی دهیم،تلقی صحیحی از اجتماع ،جامعه و جمع نداریم،جوپذیر هستیم،به راحتی تغییر روش و مرام می دهیم،سریع عکس العمل نشان می دهیم ،به کسی که در باند خودمان است،بسیار ارج می نهیم ،ولی حق شهروندی افراد پیاده در خیابان ها را به راحتی نادیده می گیریم ،به ملایم ترین نقدها ،عکس العمل های کهکشانی نشان می دهیم ،در تحریف کردن های بی جا ،هنرمند ترن افراد هستیم ،مسایل فراوانی را کتمان می کنیم ،از قبول واقعیت ،شانه خالی می کنیم ،موفقیت افراد را نادیده می گیریم،خیلی زود عصبانی می شویم ،خویشتن داری ما ضعیف است .در دوستی ،ارتباط و کار ،همه چیز را یک طرفه می خواهیم و سهم خود را به خاطر تنبلی و بی توجهی به دیگران ایفا نمی کنیم ،در خود انتقادی ،بسیار ضعیف هستیم،سخن خود را دائما تغییر می دهیم.دمدمی مزاج هستیم ،خیلی حرف می زنیم و خیلی کم فکر می کنیم ،بسیار با هوش،ولی در عین حال کم تدبیر هستیم،قبلا عواقب حرف هایی را که می زنیم و کارهایی را که می کنیم ،نمی سنجیم،خود را بیش از اندازه مهم می دانیم و چندین برابر آن چه هستیم نشان می دهیم ،در قضاوت نسبت به انسان های دیگر و پدیده ها منصف نیستیم،یا زیاد می گوییم یا کم می کنیم،حوصله نداریم برای جواب گرفتن در یک کاری ،ده سال و شاید پانزده سال صبر کنیم ،عموما بیرون از خودمان را سرزنش می کنیم ،علی رغم ادعاهای عرفانی و معنوی ،عجیب به مال و سمت و مقام و موقعیت و دنیا علاقه مندیم و همه چیز را با هم می خواهیم

ایا این خلقیات و روحیات ،مسایل فکری هستند یا شخصیتی و تربیتی ؟ایا این خلقیات مانع توسعه ی و اقتصادی است یا تقابل گفتمان ها؟ هر چند هر یک از این موارد در افراد مختلف به نسبت های گوناگون وجود دارد ،ولی این خصایص نسبتا عمومی است و مهم تر اینکه قدیمی است پس باید کار کرد و از خود شروع کنیم تا جامعه ما را بسازیم بدون تغییر از درون تغییر در برون امکان پذیر نیست .

اگر ایران توسعه یافته و گذار به سوی توسعه را می خواهیم از خود و خانه خود شروع کنیم و آن را در محیط اجتماعی نضج دهیم ، در غیر اینصورت همچنان باید در حسرت توسعه بمانیم و در جا بزنیم .(این متن بر گرفته شده از کتاب عقلانیت و توسعه یافتگی ایران ، دکتر سریع القلم است )

 به امید آن روز